"Karamsar gerçeklik" ile "Düşsel mutluluk" arasında gidip geliyorum.
Bakıyorum insanların yüzlerine
ağlıyorum...
gülüyorum...
“Tiyatro” derler adına ya, eskiler “Teyatora” şeklinde telaffuz ederlermiş.
“İki kalas bir heves” derler hani, işte öyle bir sahne buldu mu oynayacak…
Ve işte o zaman oyuncu bir şeyler anlatacak…
Sonra başlar anlatmaya bir hikaye veya kıssadan hisse….
Sana, bana, size, bize, tüm izleyenlere…
Dünya sahnesi kurulduğundan beri kadın, erkek girdiler bu sahneye Shakespeare’in dediği gibi ve sonra rolü bitenler yavaş yavaş yeni gelenlere bıraktılar sahneyi, böyle de sürüp gidecektir bu…
Komediyi de, trajediyi de barındırır içinde. Kimi zaman güldürürken, kimi zaman ağlatır…
TİYATRO DA İLHAMINI HAYATIN İÇİNDEN ALIR. ÇÜNKÜ İNSANI ANLATIR !
Yukarıdaki şiirimi tiyatrodan ilham alıp bu dünya sahnesine yazmıştım, seslendirdim ve video haline getirdim.
İyi seyirler…
